بررسی اثرات مادری و نوزادی افزودن ترامادول به لیدوکایین ۲% در بیحسی اپیدورال در سزارین

زمینه و هدف: بیحسی اپیدورال، یکی از روشهای بیهوشی برای سزارین می باشد. بیحسی اپیدورال با لیدوکایین دارای معایبی مانند شروع اثر تاخیری، کوتاه بودن مدت بی دردی و ... می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات بلوک حسی و حرکتی مادران باردار، آپگار نوزادان و عوارض افزودن 50 و 100 میلی گرم ترامادول به محلول لیدوکایین 2% تحت بیحسی اپیدورال در سزارین الکتیو بوده است. روش بررسی: 90 بیمار باردار 40-20 ساله، با وضعیت فیزیکی ii، asa i(american society of anesthesiologists)که کاندید سزارین الکتیو تحت بیحسی اپیدورال بودند، در این مطالعه تصادفی و آینده نگر قرار گرفتند. بیحسی اپیدورال در وضعیت لترال به وسیله سوزن شماره 18 اپیدورال در فضای سوم و چهارم کمری انجام گرفت. سپس، کاتتر اپیدورال برای تزریقات اضافی گذاشته شد. بیماران به طور تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند(30 نفر در هر گروه). محلول بیحسی در گروه شاهد(گروه لیدوکایین:l)، 20 میلی لیتر لیدوکایین 2% حاوی اپی نفرین(1 به 200 هزار) بود که در گروه lt50، 50 میلی گرم ترامادول و در گروه lt100، 100 میلی گرم ترامادول به محلول اپیدورال فوق اضافه شده بود. برای ایجاد بی دردی بیش تر در طول عمل، ابتدا 5 میلی لیتر لیدوکایین 2% از طریق کاتتر اپیدورال و سپس 5 میکروگرم سوفنتانیل وریدی استفاده می گردید. برای ایجاد بی دردی بعد از عمل، 100 میلی گرم پتیدین عضلانی داده می شد. شروع بلوک حسی در t6، بالاترین سطح بلوک حسی، زمان پسرفت دو درماتوم، شروع و مدت بلوک کامل حرکتی، میزان آرامبخشی، میزان کل داروی مصرفی در طول عمل(لیدوکایین و سوفنتانیل)، نمره آپگار نوزاد، مدت بی دردی بعد از عمل، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل و میزان مصرف 12 ساعته آن، عوارض و اطلاعات دموگرافیک ثبت گردید. یافته ها: اختلاف معنی داری از نظر اطلاعات فردی، مدت جراحی و بیهوشی، بین سه گروه وجود نداشت. هر چند که شروع اثر بلوک کامل حرکتی و بلوک حسی در t6 در گروه lt100، سریع تر از دو گروه دیگر بود، اما از نظر بالاترین سطح بلوک حسی(بالاتر از t6)، زمان پسرفت دو درماتوم و مدت بلوک کامل حرکتی، بین دو گروه lt50 و lt100 تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی در هر دو گروه lt50 و lt100، بالاتر و طولانی تر از گروه لیدوکایین(گروه l) بود. همچنین، میانگین لیدوکایین و سوفنتانیل مصرفی در طول عمل در بین دو گروه lt50 و lt100، اختلافی نداشت، ولی از گروه لیدوکایین کمتر بود. شیوع عوارض مادری و نمره آپگار نوزاد در بین سه گروه، اختلاف معنی دار آماری نداشت، در گروه lt50 و lt100، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل، طولانی تر از گروه لیدوکایین و میزان مصرف 12 ساعته پتیدین هم کمتر بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داده است که افزودن ترامادول به محلول لیدوکایین 2% برای بیحسی اپیدورال در بیماران باردار به منظور انجام سزارین، در مقایسه با لیدوکایین به تنهایی، دارای مزایایی از نظر بیحسی حین عمل و بی دردی بعد از عمل، بوده و باعث افزایش عوارض مادری و نوزادی نشده است.